- celiakią;
- chorobą Duhringa;
- alergią na gluten;
- nadwrażliwością na gluten;
- nietolerancją glutenu;
a także
Na rozwój celiakii mają wpływ czynniki: genetyczne, immunologiczne oraz środowiskowe. Celiakia może ujawnić się w każdym wieku, zarówno u małych dzieci, nastolatków jak i u osób dorosłych.
Celiakia występuje u około 1 % populacji.
Choroba Dühringa
Choroba Dühringa (dermatitis herpetiformis) to skórną manifestacją nietolerancji glutenu. Występuje często w tych samych rodzinach, w których są chorzy na
celiakię. Opisywano nawet bliźnięta jednojajowe,
z których jedno chorowało na celiakię z zanikiem kosmków jelita cienkiego, a drugie na chorobę Dühringa. W chorobie tej występują też te same markery serologiczne co w celiakii – przeciwciała IgA i EmA. Choroba Dühringa ujawnia się najczęściej pomiędzy 14 a 40 rokiem życia. Typowym obrazem zmian skórnych w jej przebiegu są zmiany wielopostaciowe – pęcherzyki, grudki, rumień, często bardzo swędzące, powodujące tendencję do drapania zmienionych miejsc, w następstwie czego powstają strupy i blizny. Najczęstszym umiejscowieniem zmian są kolana i łokcie oraz okolica kości krzyżowej i pośladki (bardzo typowa lokalizacja), a także tułów (częściej plecy – okolica łopatek) oraz twarz i skóra owłosiona głowy. Około 10% pacjentów, oprócz zmian skórnych ma różnorodne objawy ze strony przewodu pokarmowego, spowodowane całkowitym, lub niemal całkowitym zanikiem kosmków jelita cienkiego.
z których jedno chorowało na celiakię z zanikiem kosmków jelita cienkiego, a drugie na chorobę Dühringa. W chorobie tej występują też te same markery serologiczne co w celiakii – przeciwciała IgA i EmA. Choroba Dühringa ujawnia się najczęściej pomiędzy 14 a 40 rokiem życia. Typowym obrazem zmian skórnych w jej przebiegu są zmiany wielopostaciowe – pęcherzyki, grudki, rumień, często bardzo swędzące, powodujące tendencję do drapania zmienionych miejsc, w następstwie czego powstają strupy i blizny. Najczęstszym umiejscowieniem zmian są kolana i łokcie oraz okolica kości krzyżowej i pośladki (bardzo typowa lokalizacja), a także tułów (częściej plecy – okolica łopatek) oraz twarz i skóra owłosiona głowy. Około 10% pacjentów, oprócz zmian skórnych ma różnorodne objawy ze strony przewodu pokarmowego, spowodowane całkowitym, lub niemal całkowitym zanikiem kosmków jelita cienkiego.
Alergia na gluten
Celiakia i alergia na gluten to dwa odrębne schorzenia mieszczące się w pojęciu nietolerancji pokarmowych
i nie należy ich ze sobą mylić. Gluten jest jednym z najczęstszych
(po mleku) alergenów – 10-25 % osób
z alergią pokarmową ma objawy uczulenia na to białko.
z alergią pokarmową ma objawy uczulenia na to białko.
Alergie na gluten można podzielić na:
- reakcję natychmiastową - występującą w ciągu kilku minut do godziny od spożycia pokarmu
- reakcję późną - objawiającą się po kilku godzinach a czasem nawet po 1-2 dniach
Nadwrażliwość
na gluten to przypadki nietolerancji glutenu, w których w oparciu o
badania diagnostyczne wykluczono celiakię (negatywny wynik przeciwciał)
oraz alergię na pszenicę (brak podwyższonego poziomu IgE) oraz w których
praktycznie brak jest zaniku kosmków jelitowych, a pomimo tego spożycie
glutenu (najlepiej sprawdzone podczas prowokacji) powoduje niepożądane
objawy u pacjenta.
Nadwrażliwość na gluten może być również
powiązana z chorobami neuropsychiatrycznymi, takimi jak schizofrenia czy
autyzm. Są prace badawcze wskazujące związek pomiędzy wycofaniem
glutenu z diety,
a zdecydowaną poprawą zdrowia niektórych osób ze
schizofrenią i cierpiących na zaburzenia autystyczne.
U wielu pacjentów
mylnie i zbyt często diagnozuje się zespół jelita drażliwego oraz inne
zaburzenia jelitowe
o naturze psychosomatycznej. Najprawdopodobniej
część tych osób cierpi na nadwrażliwość na gluten
i jedynym efektywnym
sposobem leczenia ich dolegliwości jest dieta bezglutenowa, a nie kolejne leki.
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuń